[Duru] S/olmayan Düşlerin Sesi

Uykusuzluğun kıyısından geldim
Gözleri lacivert çığlık bir kadınım ben
Ürkekliğim tenimde/öyle dipdiri



İçimde falakaya yatırılmış tüm ezgilerle
Sığındım sana/anlasana
Başıma gelmiş geçmiş tüm vasıtalar gülüşüyor
Çırpındıkça boğulduğum ummansın
Ruhumda kabul görmüş imkansızlıklarımın
Deli itirafları bunlar
Çağır beni
Yürüyorum sana/anla



Sigarama efkar ekip umut biçmeyi hayal ettim yine gece gece
Pişman yataklara uzandım
Kalabalığı yardım,çıktım
Kirli sakalıyla bir adam karşımda
Halim yok uyanmaya
Korkum uykusuzluğumdan



Namahrem yağmurlar indi sağanak
Durulandım gözlerinde göğün
İçimin seni yıkandın da yıkandın
Baştan ayağa ben aktım
Sen kaldın



Yaprakları dökülmüş bir benim şimdi
Kendimi bırakıp sana yürüyorum
Kapılar kapalı
Sürgünlük ömür boyu şarkılara mı
Ve lacivert çığlıklarım uzaktan seslenir sana
Barış dileyen meczuptur sözcüklerim
Suçüstü yap
Gel


Kırılası içinin sırları
Sıvanmış yaralarımı dağlama vakitsiz
Huysuz tarafımdan okşa yine beni
Dökülmüş çiğ tanesiyim gözlerinde
Topla beni
Topla ki susuz geçmesin yaz


Bir ırmak nasıl vazgeçer akmaktan
Bir çiçek nasıl yaşamaktan


Esmez mi rüzgarlar yaprak küs diye
Dudaklarının hudutlarında parmaklarım
Uykusuzluğumdan…


Yanıyoruz iplik iplik
Boşaltıp içimizin renklerini taşıyoruz kendimizden
Sabah öpüşleri direncimi kırıyor
Toprağa bakar gibi bakıyorum sana
Elimin şirazesi kayıp,
Çığ kopar çığlıklarımdan
Menekşeler üşür penceremde

Göğsüme çökmüş oturuyorsun öylece
Kısalan ömrün maviliğindeyiz sevgili
Söyle şimdi,
Bizi hangi ölüm öldürür,biz öldürmedikçe

cezayir menekşesi



adam,
gülüşüne koşuyordu kadının
papatyalar eksiliyordu gökyüzünden...




yokluğuna kurşun döktürdüğüm
sevda sözcükleri yarım kaldı
aktı dudaklarımdan dudağı yüreğinin
izi kaldı
gelip geçtiğin bu efkar
gözlerimde hep baki


göğsüme değen karayel dahil
içimdeki mabedler yitti,gitti
değil mi ki bundandır değişken mevsimler
değil mi ki bundandır unutulmuşluklar




ellerinde çiğ çiçekleri
adam ,
gülüşüne koşuyordu kadının
papatyalar eksiliyordu gökyüzünden...


ölümlü kadınların doğurgan tebessümlerinden
acı doğuyordu sancılı bekleyişler sonrası
denize dökülüyordu sonra suyun gözleri
gözleri cezayir menekşesi*




rüzgar utanır
su utanır
gülüşü utanır kadının


bir vakit deliliği tutar ya gecenin
yıldızlara taş atar ya çocuklar vakti gelince




and olsun ki!
o vakit uyuyan gökyüzüne serpilen sular kadar azizim
kirpiklerinden tutup avuçlarıma ektiğim umut kadar taze




sen,
belki bozulmuş mevsimleri onaracaksın
belki bir mayısta mavi mavi çağıldayacak
kuşlar geçecek
ve ölüm tutulacak iki yakasından




yine de...


ayrılığı öper ya
adamlar ve kadınlar
trenler ve vapurlar
çığlığına karışır ya hani gidenler


işte sus pus olmuşlar gibi vedalar
iki yürek arası boynu bükük çiçekler


dar gelir sabahın körü
cehennemin dibi içime,dar


öpüşlerine tütün sararım şiirlerinin
gidişlerine kendimi




bizi bu havalar mahveder sevgili
bu takvimler eksiltir biraz daha bizi
tarlalar dolusu gelincikler giriyor düşlerime
efkar kokuyor limon çiçekleri
akdeniz ağlıyor vakitsiz
taammüden kastedilen aklım kesmiyor
taşıyamıyorum yokluğunu
ölüyorum her gece ve
sabaha ölü doğan garip bir varlık oluyorum




adam
gülüşüne koşuyordu kadının
kadın martı oluyordu,uçuyordu
adama koşuyordu


farklı yollarda
aynı türküleri okşuyordu
adam ve kadın
her gecenin sabahında
dul özlemler oluyordu avuçlarında
tebessüm eksiliyordu göz çukurlarında k'adının
adam bilmiyordu

gelincik ve gelin




kulağına usulca bir öpüş konulmuş mayıssın


küfre meyilli yalnızlıkları
kapı eşiğinde bırakan siz!
duygularınızı öyle içten fısıldıyorsunuz ki
bastırılmış isyanlarınız acı çekiyor bir bir
yedi sülalesi ağlıyor şarkımızın
sen yine de bana öyle b’akma


çığlıklarınızın
duyulması imkansız notalardan ibaret mi olduğunu sanıyorsunuz
oysa bu, bir şairin saçmalığı sadece...
ve sayın siz
unutmayınız!
erkekler ağlamaz!




ya da boş ver geçen mayıslar gibi önümüzdeki mayısları da
ağla hadi!
nitekim geçici bir vaziyet gökyüzünün kabarması
başparmağımın sızısı


yalnızlıktan bunalıma girmiş kadın vaveylası altı üstü bu şiir
hükmünü yitirmiş tüm şiirler gibi
ayakları boşlukta sallanan çocuk korkusu hepsi


yalnızlık intihar ederse bir gelinin duvağında
ve kırmızı kuşağında sadakat ölüyorsa gelinciğin
bıçak açmıyorsa şairin ağzını
barajlar kurulmuş,
ç’ağlamaktadır hüzün

dul gelincik
dur gelin...


bugün veya yarın
hatta birkaç ötesi gün
yas günü içimin çocukluğunun
tam içimden geçenleri söylemek isterken üstelik
önce kirpiklerim,sonra dudaklarım ıslanıyor
gamzelerimde buruşturulmuş rüyalar tepiniyor

soluğumuza mavi yakıştırıyorlar
aynı dünyanın çocuklarıyız
farklı şehirlerin kalabalığı en çok
ve rehin alınmış yağmurum gözlerinde
azat et beni kendine

ayrılığı ağzında çiğneyen kır çiçekleri aşkına
gelincikler ve gelinler aşkına,

ruhu geçmiş yollardan
su vermek için dilimin yangınlarına
gel!